باز اسم این شهر اومد و تغییر شغل و تحصیل و ...
نمی دونم چرا هیش کی نمی فهمه... من حسود نیستم اما دیگه توان هر روز از اول شروع کردن رو ندارم! تاکی قراره اینجور معلق باشه اوضاع؟!
می دونم منافعی داره... اما خودشم نمی دونه چه کارس!
رفتنی نیستم... یعنی به هیچ وجه حتی تصورشم نمی تونم بکنم...
با همه ی بدیام به لطف بانو چشم دارم... نکنه باز تبعید بشم! خدا نکنه، خدا نکنه!
اما تنها ماندن...
فکر کنم این بار مستقیم تیمارستان!
نه می تونم امیدش بدم به اینجا و نه میتونم بگم نرو!
خدا میبینی...
سلام
کافیه یه کم با سیستم بلاگ آشنا باشید تا بدونید آمارگیر خوبی داره و ضمن نشون دادن آی پی کسانی که میان و وبلاگ رو می خونند، سیستم عامل و مرورگر فرد رو هم نشون میده... اما از اون جالب تر اینه که حدودا نشون میده فرد مورد نظر کجاها رو مطالعه کرده و چند مرتبه صفحات رو باز کرده!
حالا اگه با کسی مواجه بشید که در یک روز، اونم بعد از چند روزی که وبلاگت بروز نشده، وبلاگ رو باز کرده و حدود صد مرتبه دنبال قسمت رجیستری وبلاگ بوده، به نظرتون چه فکری باید در موردش داشت؟!
دوست بزرگوار! نمی دونم دنبال چی هستین، اما باور کنید تو این وبلاگ، بنده، نه پیام خصوصی خاصی دریافت می کنم و نه حتی متن خاصی در پست موقت هام دارم... کلا تعداد پست های موقتم شاید به پنج تا هم نرسه! باقی هم که برای همه قابل رویته.... حالا چی براتون جالبه که می خواید وارد قسمت مدیریت بشید؟
اگر آشنا هستید که بفرمایید خودم رمز رو تقدیم کنم، انقدم زحمت لازم نداره!!!!!
:)
سلام
ما بالاخره برگشتیم خونه... الحمدلله علی کل حال!
اول عذر خواهم بابت پست هایی که با گوشی می گذاشتم و فونت و چینش نامرتبی داشت و اشتباهات تایپی از جمله حرف " آ " که بی کلاه مینوشتم...
چند روز آخر ، چند پست مفصل نوشتم، ویراستاری کردم، ... اما همش تو ذهنم رخ داد و فرصت تایپش پش نیومد!
یکیش که مربوط به چگونگی لطف آقا و نوکری زایرای آقا میشه رو دلم می خواد بنویسم، ان شاء الله... قبل از اینکه فراموشم بشه!
اما چکیده مطلب اینه: ب
هترین ماه رمضان عمرم رو داشتم، حتی اگر همین شرایط تکرار بشه، باز هم تازه گی و ناب بودن این ماه رو نخواهد داشت.... هر چه سجده کنم و نماز شکر بگذارم، زبانم قاصره از بیان شکرش!
و در بیشتر موارد همه عزیزان رو در هر چه انجام دادم شریک قرار دادم... ان شاء الله روزی همه آرزومندان!
+ یک نکته بسی مهم... دوستان بزرگواری که اینستاگرام بنده رو هم می بینید، لطفا در نظراتتون به هیچ وجه اشاره ای به وبلاگم نکنید. اتفاقی افتاد که خواهرم و تعدادی از دوستان قدیمی اینستای بنده رو کشف کردن! ابدا و ابدا و ابدا نمی خوام که اینجا رو کشف کنند!
برخلاف خیلی ها که دوست دارن خواننده های بیشتری وبلاگشون رو بخونند، من عزلت و تنهایی اینجا رو بیشتر دوست دارم... خصوصا رفت و آمد آشنایان دنیای حقیقی فقط باعث بسته شدن دست و پای من در درج خاطرات و حال و احوالم میشه، که منم نمی خوام این اتفاق بیافته!